روزى دو گونه است : روزیى که آن را جویى ، و روزیى که تو را جوید و اگر پى آن نروى راه به سوى تو پوید . پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خویش منه که روزى هر روز تو را بس است . پس اگر آن سال در شمار عمر تو آید ، خداى بزرگ در فرداى هر روز آنچه قسمت تو فرموده عطا فرماید و اگر آن سال در شمار عمر تو نیست ، پس غم تو بر آنچه از آن تو نیست چیست ؟ و در آنچه روزى توست هیچ خواهنده بر تو پیشى نگیرد ، و هیچ غالبى بر تو چیره نشود ، و آنچه برایت مقدر شده تأخیر نپذیرد . [ این گفتار پیش از این در آنجا که سخن از این باب بود گذشت لیکن در اینجا روشن‏تر و گسترده‏تر است ، بدین رو بر قاعده‏اى که در آغاز کتاب نهادیم آن را از نو آوردیم . ] [نهج البلاغه]
 
شنبه 89 آذر 6 , ساعت 5:0 عصر

آمدم من بر در احسان تو

                    من گدایم من گدا، دستم بگیر   

 

یا علــی مرتضی دستم بگیر

                         تا نیفتادم ز پا دستم بگیر

 

   گر بدم من دوست میدارم تو را

                          ای شه ملک ولا دستم بگیر

 

   من زمرگ و برزخم در وحشتم

                             یاری ام کن از وفا دستم بگیر

 

دردمندم، مستمندم، مضطرم

                             ای شه مشکل گشا دستم بگیر

 

چشمان علی دو چشمه خورشید است

      لبهای علــی لباب از توحید است

 سوگند به کــعبـه، خانه میلادش

     اسلام محمّد از علی جاوید است

 

دل شکسته من انس   با علــــی دارد

                          امید از همه بگسسته تا علـــی دارد

در آن محیط که از دست و پا نیاید کار  

                         دل شکسته بی دست و پا علی دارد

 

بروز حشر برای شفاعت امت

                       علی حسین و رسول خدا علی دارد

 

خدا مدال عـلـــی دوستــی به ما داده

                   بغیر کشور شیعه کجا علـــی دارد

 

خدا یکی و علی هم یکی است در عالم

       علی چنانکه خدا را، خدا علـــی دارد



لیست کل یادداشت های این وبلاگ

 
 
log